Sırtındaki Yükleri At

Bir annenin en büyük hayali çocuklarını en güzel şekilde yetiştirmektir eminim ki. Peki bir anne kendini ne kadar yetiştirebilmiştir? Ne kadar hazırdır anne olmaya? Ne kadar hazırdır bir insan yetiştirmeye?

Tüm annelerin en sevdiği en değer verdiği varlık evladıdır. Ama ne yazık ki en acımasız davrandığı da yine evladıdır. Nasıl olur diyeceksiniz? Bir anne evladına nasıl acımasız davranır diyeceksiniz şimdi. Hemen açıklayayım. Annenin taşıma kapasitesi dolmuştur çünkü.

Çocuklarına sevgiyle bakan, onlar için harika hayaller kuran anne nasıl oluyor da çıt sesine tahammül edemiyor dersiniz? Sevgiyle dünyaya getirdiği çocuğuna karşı tahammül gösteremeyen annelerin sırtında ki yüklerin fazla olduğunu gözlemliyoruz. Anne gerek bugünün yükleri ile gerekse geçmişte yaşadıklarının yüküyle dolup taşar ve kendi evladına tahammül gösteremez hale gelir. Bu yüzden evde birçok kez terör havası estirir. En ufak sese gürültüye tahammül edemez.

Bu durum annenin taşıma kapasitesinin taştığının işaretidir. Her ne kadar bardağı kıran çocuğuna bir hışımla kızsa da gece başını yastığa koyduğunda yaptığının yanlış olduğunu anlar anne. Ama ne yazık ki yarın yine aynı şeyi yapar.

Çünkü kadın ne kadar farkında olsun ya da olmasın sırtında ki yüklerin altında ezilir. Bu yüzden de çocuğuna tahammül gösteremez. İçinde yaşadığı yüklerin patlamasını çocuğunda yaşar. Sinirini ve öfkesini ilk atacağı kişi evladıdır. Hani sevgi ile dünyaya getirdiğimiz. Tırnağı kırılsa anımızın yandığı çocuklarımız. Kimsenin zarar vermesini istemediğimiz yavrularımıza ilk önce biz zarar veriyoruz. Bizim stres toplarımız zannediyoruz fark etmeden.

Böyle düşününce bir çocuğumuz bu hatayı yaptık değil mi? Eşimize kızdık çocuğumuzdan çıkardık. Kayınvalidemize kızdık yine çocuğumuzdan çıkardık. Peki bu durumda çocuğumuzda nasıl bir hasar bıraktık bunu biliyor muyuz?

Sevgili anneler; lütfen omuzumuzda ki yüklerden kurtulalım artık. Geçmişte olan geçmişte kaldı. Bugüne taşımanın bir anlamı yok ki. Yaşandı ve bitti. Bu güne bakıp yavrularımıza sevgiyle sarılalım. Onlar bizim ne geçmişte yaşadıklarımızın nede şimdi yaşadıklarımızın sorumlusu değil. Unutmayalım. Onlar dünyaya gelmeyi seçmedi. Biz onları dünyaya getirmeyi seçtik. Şimdi omuzumuzda ki yüklerimizin acısını onlardan çıkartmamalıyız. Eşinize kızıyorsanız eşlinizle halledin sorununuzu. Ya da her kime, her ne olaya üzülüp kızdıysanız o kişilerle halledelim sorunlarımızı.

Ve şimdi şu anda niyet et. Sırtında ki yüklerden kurtulabilmeye. Özgürleşmeye. Hakkını helal et herkese ve önce kendine. Şimdi evladından ve kendinden özür dile ve ona sımsıkı sarıl. Unutma güzel anne. Sen çok özelsin…

Şule KELEŞ