Senaryoyu Değiştiriyorum!

Şimdi bir kadın düşünün. Hepiniz gibi,hayatın yoğun trafiğine kendini kaptırmış ve bu karmaşada  kendini arayan bir kadın. Kahramanımız,her sabah yürüdüğü o ağaçlı yolda yürürken,içinden bir ses ona durması gerektiğini söyler.

 Durmak? Biraz Beklemek?

 Tüm bunlar koşuşturmayla geçen hayatı için alışık olmadığı bir durumdur. Ancak o sesi dinlemekten yana kullanır tercihini.

 Durur.

Gözlerini kapatıp açtığında , sinema filminden bir kesitte , bir kameranın kadrajında bulur  kendini.Tekrar yürümek için bir adım daha atar. Aniden müzik başlar.Frederic Chopin...

 Her adımda bastığı kaldırım taşları artık bir piyanonun tuşlarıdır. Ne tuhaf! Her gün yürüdüğü aynı yol,aynı kaldırımdır oysa ki. Hayal, gerçek,algı birbirine mi karışmıştır?Okuduğu bir kitaptan şu alıntı gelir aklına:”Algı gerçekliğe giden en önemli yoldur.”Peki benim gerçekliğimi yaratan algı nedir? diye düşünür.

Algısı her neyse, kendi kaleme alıp yönettiği bir filmde aynı zamanda  başrolken onu filmi uzaktan izleyen bir seyirciye dönüştürmüştür.

 Hayal,gerçek,algı,hepsi bir bütün parçalarıdır. O bütün onun hayatı olarak yansımıştır evrenin gerçekliğine.Şimdi o isterse müziği değiştirir,isterse yolu..İsterse kırmızı mantosunu çıkarıp çırılçıplak,titrek ve ürkek bir kız çocuğu olarak yürür o yolu. Hepsi mümkündür. Ve işte kullanmaya kıyamadığı deri kaplı defterini çantasından çıkarır ve şunları not eder:

 Kendime not: “Artık öyle ucu yırtık kağıtlara,mürekkebi dağılmış  kalemlerle,solgun bir bedene bürünmüş çaresizliği,konforsuz bir sandalyede söylenerek  yapılan bir işi,en önemlisi de mutsuzluğu,geleceğe dair umutsuzluğu  yazma dönemi bitti.”

 “Senaryoyu değiştiriyorum!”

Benim hikayemi dinlediniz .Yaşadığım bu aydınlanma anı ile birlikte benim senaryom değişti. Şimdi arkanıza yaslanın ve filmin tadını birlikte çıkaralım.

 Yeni senaryolar yazma cesareti gösterebilmeniz dileğiyle.