Krep

KREP

Geçenlerde çocuklar krep yapmak istediler. Tabi ki ilk baş vurdukları kaynak, anne tariflerinin bulunduğu defter oldu. Bana sorduklarında hangi tarif olduğunu söyledim ve kolayca buldular. Defterin içinde yazıldığı gibi malzemeleri ve ölçüyü birebir kullanmışlar. Sonra hayal kırıklığı ve üzüntünün karışık olduğu bir suratla yanıma gelip, senin yaptığın gibi olmadı hamur, dediler. Olayı yerinde incelemek için olay mahaline intikal etmek gerekir. Bunun üzerine yerimden kalktım ve hamurun başına gittim. Baktım ki dedikleri doğru. Olması gerektiği gibi olmamıştı. Hatta her şey yolunda olup olmadığını, pişmesinden belki anlayalım diye denemek için bir ölçek hamuru tavaya koymuşlardı. Burada da bir şeylerin yanlış olduğunu anlamışlar ve artık asıl bilene sormak gerektiğine kanaat getirip bana başvurmuşlardı.

Hatanın nereden kaynaklandığını bulmanın en iyi yöntemi ise soru sormaktır. İçine koydukları ürünleri nasıl koyduklarını, ne kadar koyduklarını, hangi sıra ile koyduklarını sıra ile sordum. Ve ilk hatayı tespit ettik birlikte. Tarifte 3 kaşık Tereyağı yazdığı için, 3 kaşık yağı kalıp şekli ile karışımın içerisine, eritmeden atmış! ve bu hali ile hamurla uyum sağlanmasını beklemişler. Bu hata erimiş tereyağı miktarı ile erimemiş üç kaşık yağ miktarında büyük oranda fazlalık yapmış. Bunun için yapılacak tek şey biraz daha un eklemek. İkinci hata ise hamurun kıvamı pürüzsüz olmamıştı. Sebebin bir kısmı tereyağının eritilmeden kullanılması ise diğer kısmı çırpma işlemini gerektiğinden daha az yapılmış olması idi. Ve devamında hemen pişirme işlemine girişmek. Bu tarif için en iyisi biraz beklemek. Aslında tereyağının erimesi için, iyice çırpmak ve hamurun kremsi olması için beklemek. Beklemek içinse asıl gerekli olan, sabrı işin içine dahil etmek.

Bu aşamaları çocuklarımla birlikte gözlemlemiş olmak bir kez daha tecrübenin ne kadar önemli olduğunu bana hatırlattı, onlara ise öğretti. Bunu öğrenmemiş olsalardı bugün başka bir tarifi yapmadan önce, dikkat etmeleri gereken noktaları bana sorma ihtiyacı duymazlardı.

Ben tarife baktığımda yazılı olmasa da hepsini anlıyordum, çünkü notlarımı kendim anlayacak şekilde kendime göre yazmış, kendime göre kodlamışım. Ve hangi sıra ile gideceğimi, miktarı nasıl ayarlayacağımı, ne kadar çırpacağımı yazmadığım halde tarifi okumak yeterli geliyor. Düşündüm geriye doğru. Ben de çocukların yaptıklarına benzer hataları yapmıştım, bu tarifi uygularken. Her adımda birini tespit etmiş ve bunu nasıl daha iyi yapabilirim diye çözüm için çaba harcamıştım. Yani ben de daha önce hata yapa yapa hataları düzeltmiş, bu tarif için tecrübe kazanmışım. Hatalarımdan öyle ders çıkarmışım ki sadece tarife bakmak aynı hataları tekrar etmemek için yeterli olmuş. Bu sebeple de püf noktalarını ayrıca not etme ihtiyacı hissetmemişim. ‘’Hata yapmak en iyi öğrenme metodu’’ olduğu zihnimden bir kez daha geçti.

Çocuklarımsa her şey yazılı olsa dahi yapmadan önce bir bilene sorulması gerektiğini öğrenmiş oldular. Tecrübenin hayattaki önemini ve ne kadar kıymetli olduğunu fark ettiler, kavradılar. İnşallah burada edindikleri farkındalıkları, başka alanlarda çalışırken, ihtiyaç hissettiklerinde akıllarına gelecektir.

Hayat yolculuğunda yoldaki işaretleri okumak çok kolay. Bunun için çok büyük olaylarla, sorunlarla karşılaşmaya gerek yok. Günlük hayatta, günü rutin yaşamayı bırakarak, karşılaştığımız olayların bize ne anlatmak istediğini anlamak için yoldaki işaretleri es geçmemek, gözlemlemek, durup okumak, dikkat etmek yeterlidir.  

NOT: Krep nasıl oldu diye merak edenler için: zamanında ve çözüm odaklı müdahale edildiği için olması gerektiği gibi oldu.

Sonrasında keyifle yemek nasip oldu.

Selma Onater

Yazar'ın diğer yazılarına ulaşmak için:

https://nefes21.com/selma_onater

Yazar'ın sosyal medya hesabı:

https://www.instagram.com/selmaonater