Sevgi Dolu Çocuklar Nasıl Yetiştirilir?

Dünyanın en zor işlerinden biridir anne baba olmak…

Anne baba olmak kimileri için çok kolay ama herkesin bildiği gibi anne baba olmaktan ziyade iyi bir anne baba olmak çok daha önemli. Bununla ilgili çok şey yazılıp söyleniyor. Pedagog ve psikologlardan birçok tavsiyeler alıyoruz bu konuda. Her biri ayrı bir yöntemden bahsetse de aslında tüm yöntemlerin çıktığı tek bir kapı var. Sevgi. Çünkü sevgiden mahrum kalmış her kalbin içinde en ufak bir tehditte canavara dönüşmeyi bekleyen bir yön var. Çocukluğunda sevgiye doyamamış her çocuk bu ihtiyacını ileride bir şekilde gidermeye çalışacaktır. Bu kimisinde madde bağımlılığı, kimisinde karşı cinse karşı aşırı bağlılık kimisinde ise canlı cansız varlıklara zarar verme gibi birçok arızayla ortaya çıkacaktır.

Yüzlerce insana bireysel seans yaptım. Bu seans sonucunda her insanın içinde sevgisiz kalan kimsesiz çocuğu gördüm. Herkes her ne yaşamışsa en sonunda istisnasız sevgisizlikten şikâyet ediyordu. Hâlbuki kimisi iyi bir anne baba tarafından sevgiyle yetiştirilmişken; kimisi ailesinden çok ciddi şiddet görmüştü. Evet. İnsanlar her ne yaşanmışsa konu sevgisizlik de takılıp kalıyordu. Tabi ailesinden sevgi alamadığına inanan her insanın bilinçaltında değersizlik de beraberinde geliyordu. Dediğim gibi sevgi dolu bir ailede yaşamış insanlar bile sevgisizlikten şikâyet ediyorlardı. Bunun biz insanlara verilişinde bir sebep olmalıydı. Bunu yıllarca sorguladım. Ve en sonunda gördüm ki insanlığın geçmesi gereken en büyük sınav sevgiydi.

Bu konu hakkında derinden sorular sordukça cevapları görüştüğüm insanlar tarafından bir bir geliyordu. Bazıları bulunduğu durumdan şikâyet ederken aslında olayların onları nasıl terbiye ettiğini de itiraf ediyorlardı. Aslında çocukluktan itibaren kendimizi sevgisiz hissetmemizin tek bir sebebi vardı. Sır aradığımız sevgi sebebiyle dış kaynaklardan hayal kırıklığı görüp kendi içimize dönmekti. Evet, aradığımız o sevgi kendi içimizdeydi. Çünkü kime dayansak yıkıldı. Kimden medet beklesek üzdü. Kimin kapısına dayansak kapandı. Ama kollarımız o boşluğu sararken kendi kendine sarıldığının farkında değildi. Çünkü insan hayat boyu kendi ruhunu kucaklamayı bekliyordu. Çünkü insan ruhu itibariyle eşsizdi ve o eşsiz ruhuna ölmeden kavuşması gerekiyordu.

Yani insan hangi ailede yetişirse yetişsin o sevgisizliği tatmak zorundaydı. Çünkü eksik kalan parça kendi içindeydi. Bu anlamda insanın kalbinde öyle büyük ve güçlü bir sevgi var ki bu sevgi açığa çıkmadan gerçek huzuru yakalaması çok zor!

Peki. Bu sevgi nasıl açığa çıkar. Anne babalar bu konuda çocuklarına nasıl yardım edebilirler.

İçimizdeki sevginin açığa çıkması için yapılması gereken tek şey tüm varlığı koşulsuz sevmek. Anne ve baba olarak yapmamız gereken en büyük gayret çocuklarımıza bu konuda örnek olmak. Yolda kalmışların yolunu aydınlatmak; ihtiyaç sahiplerine karşılıksız yardım etmek; sokağımızdaki hayvanların karnını doyurmak; ağaç dikmeyi, çiçekleri sulamayı öğretmek… Ve en önemlisi çocukların yanında olabildiğince kin ve nefret içeren muhabbetlerden uzak durmak, bize kötülük edenleri affetmek ve olabildiğince çevremizdeki insanların dili, dini, rengi, ırkı, siyasi görüşü her ne olursa olsun her konuda anlayışlı olmak gibi daha yüzlerce konu da örnek olmayı ilave edebiliriz... 

İşte en önemlisi çevresine gösterdiği sevginin geri dönüşü olarak kendindeki sevgiyi açığı çıkarmak bu sayede sevgi dolu çocuklar yetiştirmek…

Herkese nasip olsun…

Gülay Okuyucu