Zihnimdeki Değişim

Merhaba sevgili ben;

Seni uzun zamandır yorduğumun farkına yeni varıyorum özür dilerim..

Çok fazla yük yüklediğim omuzlarından da özür dilerim..

Seni seviyorum seni olduğun gibi kabule geçiyorum ve seni tebrik ediyorum..

Neden kendime bunları yazdığımı merak ediyor olabilirsiniz ? 

24 yaşında ilk çocuğumu kucağıma aldığımda herseyi sadece ben biliyordum kimsenin ne dediğinin ne nasihat ettiğinin hiç bir önemi yoktu benim için  hatta bana internet annesi diyerek etiketi de yapıştırdılar. 

kızımı 3 yaşına getirene kadar kaygılarımla beraber kendime yüklediğim sorumluluk çocuğumu benden başka kimse doğru yetiştiremez algısıyla oturdu benliğime,

eşime çocuğumuzla ilgili hiç bir sorumluluğu vermeden sanki herşeyi sadece ben onaylarsam yapabilirmiş gibi davranıp hiç bir ebeveynlik görevini onu yönlerdirmeden müdehale etmeden paylaşmadım.

ben ben ben dedim durdum!

28 yaşında ikinci çocuğumu kucağıma aldığımda kaygılarım katlandıkça katlandı.. Herşeyi çok bilirken bütün sorumluluğu kendim üstlenmişken kendi kendime tabii ! çok yoruldum ben artık bilmek istemiyorum nefes almak istiyorum demeye başladım.

hatta çoğu kez nefessiz kalma korkusuyla mücadele ettim ağlama krizlerim ,depresyon hallerim benim kadar neşeli birine 5 yılda neler oldu böyle?? Olduğum yerde duramazken, konuşmadan edemezken, arkadaşsız duramazken ne oldu bana..?

Kimsem kalmamıştı ne bir dert ortağı ne bir kahve sohbeti kıkırdaması, hatta canım eşim de başka bir şehirde çalışıyordu iyice 2 çocuk 1 ben kalmıştım dünyanın ortasında ya da ben öyle görüyordum bu durumu! 

Ben neden varım ? 

Hangi amaca hizmet için bu dünyadayım? 

Ben bu dünya da bir hiçim! 

hiç bir işi doğru düzgün yapamıyorum! 

iyi bir anne bile değilim ki!

Ön yargılarım ve ben işin başına geçip ezip durduk benliğimi..

Birgün bana bir kapı açıldı…

Önce hayatımı gözden geçirmem gereken dilimlerle başladık,

Sonra kavramların benim için ne anlama geldiğini öğrenmeye başladım ve inanın bana bu hiç kolay olmadı başarı benim için ne anlam ifade ediyoru ben 1 saat boyunca düşündüm hatta verdiğim cevap beni tatmin etmedi bir kaç gün düşündüm..

Böyle böyle bir çok soruma sorulara cevap vererek aslına bende var olanı dilime döktüm ve farkındalıklarımı artırarak Kendimi yargılamaktan, geçmişte yaşamaktan ve geleceğime engel olmaktan beni sınırlandıran inanışlardan arındım , kusurlarımdan özgürleşir hale geldim..

Hayatımı bir sloganla özetlersem bu kesinlikle ;

Bir şey değişir her şey değişir olur du. 

Ben bir kapıdan girdim o kapının ardı odalarla doluydu bütün odalar bana bir soru sordu

Bana mümkün görmediklerimin hepsinin zihnimdeki sandıkta olduğunu gösterdi sandığı açtım 

Aynaya baktım ve yüksek sesle kendime dedimki

SENİ OLDUGUN GİBİ KABUL EDİYOR AFFEDİYOR VE SEVİYORUM 

Kendime sarıldım çok uzun süre kendime sarılmadığımı farkettim ve bedenimin başkalarının değil benim ona sarılmama sevmeme ihtiyacı olduğunu fark ettim bedenimle barıştım ve o bana şimdi tam da olmasını istediğim gibi tepkiler veriyor.

Teşekkür ederim kendim 

Her şey önce kendi içimizde kendimizi affederek başlıyor sizinde sandığın anahtarını biran önce bulmanız ümidiyle...

  Sevgiyle 

 Saynur Aslan