YAŞAMAK

Nefes alıp geçme
Derin bir tutkudur yaşamak

Bulut deyip geçme
Daralıp nefes alamadığında
Gökyüzüne bakıp
O azameti görüp
Bugüne kadar rahat rahat kaç nefes aldığını sormaktır yaşamak.

Ağaç deyip geçme
Ona dokunup
Onu hissedip
Her nefesindeki izini görmektir yaşamak.

Hayvan deyip geçme
Bir mırıltısıyla
Gözlerinin içine sevgi dolu bir bakışıyla
Yaradan’ı hissetmektir yaşamak.

Güneş deyip geçme
Her sabah seni aydınlatmak
Seni ısıtmak için doğduğunda
Ona bakıp iyi ki doğdun diyerek
Teşekkür ederek
Bedenindeki güneşi “yüreğini” görmektir yaşamak.

O vakit yürek deyip de geçme
Çeri çöpü doldura doldura kirlettiğimiz
O el kadar organı
Yüreğimi
Benim Hak’kım geliyor diyerek

Temizlemektir yaşamak.

Beyin deyip geçme
Bize verilen mucizelerin
Yani kelimelerin, düşüncelerin, duyguların, inançların farkına varıp
Mucizelerini kuşanıp
Hayatını bir mucizeye çevirmektir yaşamak.

İnsan deyip geçme
Doğrusuyla yanlışıyla
Günahıyla sevabıyla
İyisiyle kötüsüyle
Kim olduğuna bakmadan
Öğrenmektir yaşamak.

Yüklene yüklene gelerek
Omuzlarımızı çökerttiğimiz şimdiden
“Pardon ama benim yaratmam gereken bir geleceğim var!” diyerek
Emek vererek, hayal kurarak, kendimden vazgeçmeyerek,
Yep yeni bir ben inşa etmektir yaşamak.

Alelade yaşayıp
Alelade de ölebiliriz
Hatırlanmadan.
Bir iz bırakmadan.
Bu yaşamanın rahat yolu.
Ama Hak etmiyor bunu, bizi Yaratan!
O vakit “Nedir yaşamak?” dersen
Aşkla geldiğimiz bu diyardan
Kan ter içinde kalarak aşk olup gitmektir yaşamak…

Allah deyip geçme
Evrende ne kadar küçük olsak da
Bazen ne kadar korksak da
Çaresiz hissetsek de
Öfkeden gözümüz dönse de
Acısa da canımız
Yansa da içimiz
Bütün bunları O’nun için kurban edip
Yüreğini hasretine kavuşturmaktır yaşamak.

Kimseler sana değer vermese de
Onun en kıymetlisi olduğunu anlamaktır yaşamak.

Elif Yersel