Vesvese Sözlüğü 92- Değer Mi Hiç?

Lise sıralarından yeni çıkmış, çiçeği burnunda bir üniversite talebesiydim. Sekiz yıl aynı sırayı paylaştığım, benzer fikirlere sahip olduğum, beraber büyüdüğümüz arkadaşlarımdan ayrılmış, Türkiyenin dört bir tarafından gelen, farklı kültür ve düşüncelere sahip bir sürü talebenin olduğu bir ortama girmiştim. Normal şartlarda üniversiteye giden kişide bir özgüven patlaması olur. Geniş çevre, eğlenceli ortamlar, değişik hayat tecrübeleri vs. kişiyi tamamen başka bir insana dönüştürüverir. Benim ise bir sürü korkularım baş göstermiş, çekingen tavırlı, özgüveni olmayan bir kız olup çıkıvermiştim.

Bir gün hınca hınç dolu bir amfide, alanında uzman bir profesörün dersini dinliyordum. Dersin sonunda hoca sunumunu bitirmiş, sorusu olan var mı diye sormuştu. Benim bir sorum vardı ama hata yapmaktan o kadar çok korkuyordum ki bir türlü söz isteyemiyordum. Sonunda korku ve heyecandan hızlanan kalp atışlarıma rağmen elimi kaldırıp, sorumu sordum. O gün hocanın benim soruma verdiği cevap, benim korkularımı ve değersizlik duygumu iyice tetiklemiş ve artık topluluk içinde konuşmak şöyle dursun, yan sırada oturan kişiye bile selam veremez olmuştum…

Uzun yıllar bu girdabın içinde çaresizce yaşadım durdum…

Sonra bir gün kıymetli bir yazarın seminerinden çıkmış, kitabını imzalatmak üzere uzun bir kuyrukta beklemiş ve sonunda sıra bana gelmişti. Yazar direk olarak gözlerimin içine bakmış ve sonradan beynimin ön lobuna kazıyacak olduğum şu cümleyi kitabın ilk sayfasına yazmıştı;

“Her zaman değerli olduğunu hisset.”

Evet gittiğim bir kişisel gelişim semineriydi ve evet değersizlik duygum vardı. Peki yazar bunu nereden bilmişti? Belli ki kitap imzalarında kullanmak için yazmak üzere birkaç cümle belirlemiş, bana da onlardan biri denk gelmişti?

Kim bilir, belki de benim değersizlik duygum yüzüme yansıyacak kadar aşikardı?...

Yine bir gün bir kişisel gelişim eğitiminde bir sürü etkinlik yapılmış ve bu etkinlikler çeşitli yöntemlerle sentezlenmiş, herkese özel bir olumlama cümlesi çıkartılmıştı. Tahmin edin benim olumlama cümlem neydi; Evet, “…Ben değerliyim ve yeterliyim…” Öğretmen benden 21 gün boyunca bu cümleyi tekrarlamamı istiyordu. 21 gün boyunca “Ben değerliyim” dedikçe kendi değerimin farkına varacak ve her zaman değerli olduğumu hissedecektim.

Aslında “genel” anlamda değerli olduğumun farkındaydım. Değil miydi ki insan bu dünyaya en şerefli mahlukat olarak gönderilmişti, o zaman tabii ki ben de değerli olacaktım. Hem Allah insana kendinden bir ruh üflememiş miydi? Bu da her insanı Allah katında zaten değerli kılmıyor muydu? Elbette ki kılıyordu. “Genel” açıdan baktığımda değerli olduğumu biliyordum ama “özel” açıdan yani iç dünyamdan kendime bakınca, ben kendimi değersiz mi hissediyordum?

Yazar bana, “her zaman değerli olduğunu hisset” diye yazmıştı. “Her zaman!”

Yani yolda giderken kızgın bir şoför senin yaptığın ufak bir hataya söverken de değerli olduğunu hisset… Ya da bir akşam eşin eve gelip de, günün gerginliğini üzerinden atamamışken, senin bütün gün özenerek yaptığın yemeğe laf söylerken de kendini değerli hisset… Ya da bir komşun, sırf ona benzemiyorsun diye seni ötekileştirdiği zaman da kendini değerli hisset… Başladığın bir işi eline yüzüne bulaştırdığın zaman da sen değerlisin… Olaylar istemediğin gibi gittiği, her şeyin üst üste geldiği ve hatta her şeyin sebebi sen olduğun zaman bile sen değerlisin…

Kim olduğun, nerede ve kiminle olduğun, ne yaşadığın, ne zaman ve nasıl yaşadığın, hiç farketmez… Her şey değişir. Olaylar, zamanlar, mekanlar ve hatta kişiler... Değişmeyen tek bir şey var ki sevgili okuyucu;

 “Sen Allah’ın ruhundan üflemeye değer bulduğu bir ve eşsiz olansın…” bunu daima hatırla ve lütfen benim gibi sen de;   

“Her zaman değerli olduğunu hisset…”

YAZAR: Büşra OVALI

Yazar'ın diğer yazılarına ulaşmak için

https://nefes21.com/profil/busraovali

Yazar'ın sosyal medya hesabı

https://instagram.com/busratov?utm_medium=copy_link