Vesvese Sözlüğü 23- Yeniden Doğum, Sancılıdır

Soğuk  bir kış günüydü.. Elimde kahve  buğulu camdan dışarıyı izlemeye başladım. İstemsizce akıyordu gözyaşlarım. Tutamıyordum artık. Tutmak da istemiyordum. Elim titriyordu kahvemi içmeye çalışırken. Gerçi o da zevk vermiyordu. “Bırak” diyordu içimden bir ses. “Bırak her şeyi ve git.” Zaten kimse sevmiyordu beni. Ne ailem, ne arkadaşlarım. Sevdiğim adam da çekti gitti. Neden yaşıyorum ki bu dünya da?”

Her şeyi yaptım beni sevsinler diye. İstemediğim halde ailemin istediği okula gittim, olmadı. Arkadaşlarımın her dediğini yaptım, olmadı. Sevdiğim adamın her istediğini yaptım ,yine olmadı. Ne anlamı vardı ki şimdi” ben” olmanın. Kayboldum artık. Kimdim ki ben? Herkesin istediği gibi olmaya çalışan, sevilmek için çırpınan, ama asla sevilmeyen“BEN”

Yazık, üzülüyorum kendime. Acıyorum artık. Ne bitik bir haldeyim. Hava da soğuk. Üşüyorum.Geldi mi her şey üst üste gelir zaten. Bıktım başka bir kabukta yaşamaktan. Çıkamıyorum, olmuyor. Güneşli günler bana doğmuyor. Zaten şanslı olsaydım beni olduğum gibi severlerdi.

Olduğum gibi mi? Ben olduğum gibi olmadım ki hiç. Kim olduğumu bile bilmiyorum. Korkuyorum. Hiç sevgi görmedim ki ben.Annemle babam da sevmedi beni zaten. Keşke erkek doğsaydım , belki o zaman severlerdi.

Gözlerim şişti artık ağlamaktan. Bir şeyler yapmalıyım. Bu, böyle gitmez. İyice dibe çöktüm. İşten de kovuldum. Neymiş efendim çok yapmacık mışım, sevememişler beni. Ben buyum işte “sevilmeyi hak etmiyorum.”

Bu bir kader mi? Kader ise suçlu belli. Ama ya değilse. Ya ben kendi korkularım yüzünden sevilmiyorsam. Hayır hayır, bari bu benim üzerime kalmasın. Bir işaret arıyorum. Sadece bir işaret.

Doğum sancısı çeker gibi acı çekiyordum. Yeniden doğmanın verdiği bir sancı mıydı bu? Meğer ne zormuş insanın kendisinden tekrar doğması. Ama içimden bir ses düzelecek herşey diyordu. Belki de son sancılarımdı bunlar.

Kahveyi bıraktım elimden, soğudu zaten. Birden aynada kendimle göz göze geldim. Gözlerimin içine baktım. Hiç gözlerimin içine baktığımı hatırlamıyorum bu zamana kadar. Meğer ne kadar güzel gözlerim varmış. Birden gülümsedim,istemsizce. Nasıl oluyordu yani. Bu kadar mutsuzken, gözlerimin içine bakmak beni nasıl gülümsetmişti. Aslında güzel bir kadınmışım. Nasıl da fark etmedim  hiç. İnsan kendinin farkında olmaz mı? Benim gibi sevilmeme korkunuz varsa evet ,kendinizin farkında olmazsınız.

Uyumaya karar verdim. Yatağa yattığımda içimden “Allah’ım ,ne olur bana işaret veren bir rüya göster” dedim ve zaten hemen uyumuşum. Sabah kalktım. Hüngür hüngür ağladım. Beklediğim mesaj gelmişti. Rüyamda küçük bir kız çocuğuna sarılıp öpüyordum. Ondan af diliyordum. Onunla ilgilenmediğim ve onu sevmediğim için.

           O küçük kız bana dedi ki;                                                         

    “ Kendini sev, kendine değer ver. Sen sevmeye ve sevilmeye layıksın. Seni çok seviyorum.”

 Neye uğradığımı şaşırdım. Evet ben bu zamana kadar kendimi hiç sevmemiştim. Küçükken sevgi görmeyen o küçük kızı bir de ben itmiştim. Anladım ki bu korkum bana vesveselerle geri dönüyor. Neden bunu yapıyorum ki kendime? Artık şifalanma vakti geldi. Artık kendimi sevme vakti geldi...

 “ Sevgili anneciğim, babacığım, ben çocukken beni sevgiyle büyütemediniz. Ama artık size kızmıyorum. Sizi yargılamayı ve suçlamayı bırakıyorum. Sizi affediyorum. Size hakkımı helal ediyorum. Sizi özgür bırakıyorum. Her neredeyseniz mutlu olun.”

Sevgili benliğim, bu zamana kadar seni sevmediğim için, içimde var olan sonsuz sevgiyi fark edemeyip hep başkalarından beklediğim için senden özür dilerim. Artık kendimi sevmeye ve değer vermeye niyet  ediyorum. Allah beni sevgiyle ve aşkla yarattı.

Değerliyim ve kendimi olduğum gibi seviyorum. Bu zamana kadar seni ihmal ettiğim için beni affet...

YAZAR: ŞULE KELEŞ

Yazar'ın diğer yazılarına ulaşmak için

https://nefes21.com/profil/sule_05

Yazar'ın sosyal medya hesabı

https://instagram.com/sulesblog_?utm_medium=copy_link