Sevgi

Sevgiden, sevmekten bahsedilince hemen aklımıza klasikleşmiş şu cümle gelir: ‘’Sevmek, Emek ister’’

Sevgiyi anlatmak için sadece bu cümle yok elbette. Şöyle biraz kelime haznemizi karıştırdığımızda:

Sevmek, merhamet etmek, merhamettir.

Sevmek, hoş görmek, hoş görüdür.

Sevmek, güvendir.

Sevmek, korumak, kollamaktır.

Sevmek, kıymetli olan zamanını sevdiğin için feda edebilmek, ilgidir, alakadır. Sevdiğini her şeyde görmektir. Sevdiğin için hayır demektir. Sabırdır, heyecandır, anlayıştır. Huzurun diğer adıdır. Özlemektir, tattır, lezzettir. Nefestir, mutluluktur. Benden başlayarak biz olmaktır. Kolaydır, rahatlıktır...

Kısacası sevmek, yukarıda saydığım, içerisinde sevginin olduğu kelimelerin oluşturduğu, küme diye adlandırarak küçültmemek gereken, kocaman hayatın her alanı kapsayan, anlamdır.

Sevmek üzerine düşünürken içerisinde sevgi olan o kadar çok kelime buldum ki, bu kelimeleri buraya eklemek mümkün değil. Çünkü bunu yapabilmem için bir kitabı oluşturan sayfalar kadar onlarca sayfa gerekir. Benim tabirimle bir kamyon kelime.

Sevgiyi anlatan kelimelerin tespitini yaparken, hayatımın içerisine ne kadar çok katmış olduğumu da fark ettim, elhamdülillah. Eminim ki az önce okumuş olduğun cümleler dışında, bunlara ekleyeceğin, içerisinde sevgiyi anlatan kelimelerin var senin de. Yukarıdakiler dışında, sen sevgiyi hangi kelimelerle ifade ediyorsun? İstersen burada okumaya bir virgül koy ve kendine bir liste de sen yap. Ekle sevgi listene, içerisinde bulduğun, sevgi var dediğin, o kelimeleri fark et. Senin de elinde sana ait olan sevgi rehberin olsun.

Altı üstü beş harflik bir kelimenin gücünü anlatmak için ne kadar çok tabir kullandığımızı fark ettin değil mi? Buna şaşırmamak gerekir. Çünkü Allah insanı sevgi üzerine yarattı. Yani bizim ruhumuzu oluşturan nur, bedenimizi oluşturan hamur sevgi ile yoğruldu. İşte bu yüzden sevgiyi anlatmak için farklı ve çeşit çeşit isimler kullanıyoruz.

Sevgiyi böyle farklı ifade etmemizin başka bir sebebi de kendi kişisel farklılıklarımızdan kaynaklı olan yaradılışımız ve buna bağlı olarak algımızdır.

Diğer bir sebepse, vücudumuzun tam olarak neresinde hissettiğimize ve neye, kime karşı olduğu ile ilgilidir. Yani o anda sevgi bedenimizin neresinde hareket halinde ve nasıl hissettiriyor bizi.

Sevgi ancak insandan insana doğru olduğuna inanırız. Bu inanca sahipken, sevgi dediğimiz duyguyu tanrıya, çiçeğe, şehir e, kitaba, ülkeye, ırka, doğaya, hayvana ……… karşı da kullanıyoruz. Yani kendimizi ilahi varlığı, cansız olan nesneleri, ütopik olanı da sevdiğimizi söylerken bulabiliyoruz. Sevgi kelimesini böyle her şeye direk olarak kullanmak sevgi inancımıza-insandan insana- ters düşüyor, mantıksız geliyor. Farklı şeylere karşı olan sevgi ayrımını değişik ifadeler kullanarak yapmak gerekir. Kısacası, cansız varlıklara duyulan sevgi ile bir insana duyulan sevgi farklı bir şey olduğu için bunun ayrımını yapabilmek, ikisinin aynı olmadığını anlatabilmek için sevgiyi ifade ederken farklı farklı adlandırmalıyız. Mesela, Allah’a olan sevgimiz için kulluk, bolluk, bereket, şükür, dua…vb. kelimeleri, çocuklarımıza, eşimize, annemize, babamıza…. Sevgi, saygı, vefa, huzur, sadakat, güven vb. kelimeleri, nesnelere olan sevgimiz için, ihtiyaç, pratik, kolaylık vb. gibi kelimeleri kullanarak yapmak gerekir. Bu ifadeler duruma, yere, kişiye, dereceye göre değişir. Tek değişmeyen bunlarla birlikte içerisinde az ya da çok sevginin olmasıdır sadece.

İsmi o anda ne olursa olsun, sevgi olmazsa olmazımızdır. O kadar benimseyelim, fark edelim ki onu, karşımıza hangi sıfatla çıkarsa çıksın tanıyalım. Ruhumuzun besini, hayatın anlamı, yaşama sebebimiz olduğu kulağımızda küpe olarak takılı kalsın.

Hayatımızın içerisinde bol bol sevgi olsun. Gözlerimizle bakarken, ellerimizle dokunurken, ağzımızdan çıkan cümlelerde sevgi olsun ki kulak yolu ile kalplere dokunarak, ısıtalım üşüyen o bedene ait olan ruhları.

Selma Onater

Yazar'ın diğer yazılarına ulaşmak için:

https://nefes21.com/selma_onater

Yazar'ın sosyal medya hesabı:

https://www.instagram.com/selmaonater