SENİN İBRAHİM ‘iN KİM?

SENİN İBRAHİM’ İN KİM?

Değerlilerle dolu bir hayatımız vardır. O bir yana dünya bir yana dediklerimiz vardır. Onsuz cennet bahçelerini bile zindan saydığımız çok değerli şahıslar vardır ki aman Allahım onu kaybetme korkusunu  kabuslarımıza düzenli olarak konu ederiz. Bir de evrende tek bize üreme ve doğurma yetisi verilmişte bir biz doğuruyor gibi nereye koyacağımızı şaşırdığımız juniorlarımız vardır. Kıymetlim, dünyam diye kaydederiz sadece telefon rehberine değil beynimizin en unutulmuş hücresine bile. Uykuları düzensiz olsa evhama kapılıp tanıdık doktorları arayıp ertesinde sağlamasını yapmak için bir de özel doktora götürdüğümüz, o gün öğretmeni söz hakkı vermedi diye soluğu okulda aldığımız, arkadaşının yanında mahcup olmasını değil arkadaşına karşı daha da üstün olmasını haset ettiğimiz, sen otur ben yaparım diye kendini küçük firavun sanmasına vesile olduğumuz tanrılarımız pardon çocuklarımız vardır.

Beşerin kendi türünden birine aşırı değer vermesi belli ölçülerde kabul edilebilir tarafımca, lakin bir de insan yapımı, tarihi insanlik tarihi kadar eski eşyalara verilen değer biraz kafamı kurcalar. 79 model bir arabanın , fabrika çıkışından sahibinin garajına kadar görüp göreceği kilometre sayısının üç basamaklı bir sayıda kalması fakat o üç basamaktan haylice fazla kere silinip parlatılmasının izahı büyük bir soru işaretidir. Bu değerlilerimizin çeşit sayısının fazlalığı da aynı ölçüde hayret verici gelir bana.

Putları kırmak, putları yıkmak ifadelerini mutlaka duymuş putlara tapan kavimlere acımış, üzülmüşüzdür. İnsan nasıl bu kadar beşerde kalmak için ısrar eder değil mi? Sen kalk kendin şekil verdiğin heykele tap hatta yiyecek bir şey olsun tapınman bitince otur ye. Çok şükür bizler öyle değiliz değil mi? Öyle değil miyiz?

Peki o kıymetli, yaşamdan zevk yada acı almamıza aracı olarak gördüğümüz hayatlar?

Üzülür, kızar, böyle sever, buna sevinir diye Kabe yaptığımız insancıklar bizim putlarımız olmuyor mu? Bir yerden duyduğumuz fakat yapmaktan vazgeçmediğimiz batıl huylarımız, inancın hakikatiyle çelişen o övündüğümüz bazı adetlerimiz, yapmakta ısrar ettiğimiz bir kılıfına uydurduğumuz yasaklar da bizim putlarımız olmuyor mu?

Sayısız putlara sahip olduğumunun idrakine Allah için vazgeçmekle ilgili bir diyalogu dinlerken vardım. Bedeviler diye küçük gördüğüme mi, putlara tapacak kadar kıt akıllı olduklarını düşündüğüme mi, içimde besleyip büyüttüğüm kimseyi dokundurmadığım putlarıma mı yanayım bilemedim?

Elimde onlarca putlarımla sersefil bir şekilde otururken buldum. Bütün bunlarla ne yapacaktım? Küçük heykelcikler olsa orada yere vurur parçalardım fakat benimkiler kök salmıştı. Onları içimden, aklımdan, düşüncelerimden, davranışlarımdan nasıl atacaktım? Allah için vazgeçecektim tamam harika bir motivasyon. Ama nasıl?

Düşüncelerine kıymet verdiğim neşeli bir arkadaşım vardı adı İbrahim olan. Keyfimizin kaçıp bir yerlere saklandığı anlarda tutar kulağından geri yerine getirir ve tembihlerdi keyfimize “ Sakın bir daha kaçmayın, dem bu dem. Her anın tadını çıkarın.”

Bizim yaramaz ve şımarık keyfimizin yine firar olduğu bir günde İbrahim’i aramış konuyu nihayetlendirip kapatmak üzereyken “ Herkesin bir İbrahim’ i olmalı.” demiştim. Beklemediğim bir cevap geldi ki kucak dolusu putlarımı zihin dolabımın içine tıktığımı anlayıp ve hatta artık orada çürümeye başlayıp etrafa sardığı kokuyu farketmişcesine verilen bir cevaptı:

-Peki senin İbrahim’ in kim? Mukaddes bir kitap mı, Allah dostlarının sözleri, yazıları mı, bir Zat mı? Hakikat Aşkına doğru önüne engel olarak ne kadar dünyalık taş varsa döşediğin duvarı yıkmak için senin İbrahim’ in kim? Gece yattığında dünün ve yarının telaşını taşıyan nefsine ettiğin zulüm yetmedi mi? Gerçeği görmene engel olan bütün putlarını yıkacak İbrahim' in kim?