Olgunlaşmamış Ebeveynlerin Yetişkin Çocukları

Anne ve babalık sorumluluk gerektiren ve oldukça hassasiyet gerektiren bir konumdur. Olgunlaşamayan ve çocuk bilincinden özgürlesemeyen ebeveynler kendi çocukları ile de hep bir çatışma halinde olurlar. Oradaki çatışma aslında kendileri iledir.  İçsel savaş dış alemde de kendini gösterir.  Bu dengesiz  ve değişken davranışlar çocuğun ruhen bocalanmasına neden olur karakter oluşumunu  olumsuz etkiler.

Çocuklar çocuk olmanın hazzını yaşayamadan  erken yaşta olgunluğa erişirler.

Kendisi ile çatışma halinde olan bireyler çocukluk yıllarında ihmal ve gözardı edilmiş zaman zaman da şiddete maruz kalmış yaralı ruhlardır.  Döngüsel olarak bu durum bireyin kendi çocuklarınada nüfuz eder ve böylelikle toplumsal yara iyileşmez. 
Ne zaman ki kişi farkındalığı yakaladı ancak o şekilde bu döngüyü kırmayıda başardı.

Yeterli ölçüde benlik olarak gelişme gösteremeyen bireylerin anne baba olması toplumsal bir yaradır. Tam bir huzur ve güven içinde yetişemeyen çocuklar marazlı bir ruh haline maruz kalırken diğer toplum bireyleride bu marazdan nasibini alır.

Ruhsal olarak aç bırakılan sadece temel ihtiyaçları karşılanan çocukların bir çocuk yuvasında büyümesinden farkı yoktur. Aile sıcaklığı yaşamak ve sevgi görmek çocuğun en doğal hakkıdır.  Büyüklerin zıtlaşıp kavga ve kaos yaratması çocuğun ruh dünyasına vurulmuş en büyük darbedir.

Çatışma ortamında büyüyen çocuğun hisleri yer değiştirir. Bir bir olumlu hisleri yerine olumsuz duygular geçer.  Zihinsel olarakda dinginliği yakalamak oldukça zordur.  Bilinçaltı yirmi bir gün aynı hisde kaldıkça onu yaşam modu olarak kaydeder.  Üzgün ve tükenmişlik içinde yaşamanın ağırlığını omzunda taşır.  Anne babaların tüm atık duyguları çocuğun aurasına yapışır. Bedensel olarak da hastalanmasına yol açar. 

Anne babaların bu ağır sorumluluk duygusunu üzerlerine almadan önce ruhsal olarak sağlıklı olup olmadıklarını gözden geçirmeliler. Annelik ve babalık bir sanattır.  Çünkü daha hiç işlenmemiş bir cevher yaradan tarafından sunulmaktadır.

Ruhsal doyuma ve sağlığa kavuşamamak çocukda hırçınlık ve öfkeye sebep olur.  Anne baba tarafından desteklenemeyen ve onaylanmayan çocuklar girdiği toplulukları da bir savaş alanı olarak algılayarak içindeki çatışmayı bulunduğu alana yansıtır.

Problem olarak gördüğümüz çocuklar aslında problemli değillerdir.  Problemli olanlar yeterli düzeyde olgunluğa erememiş,  daha anne babalık şuurunu yakalayamamış ebeynlerdir. Yaratılış olarak tertemiz doğan insanın ruhu  kirli ruhların elinde doğası bozulur.

Allah Rasulü (s.a.s.) şöyle buyurmuştur: “Her doğan çocuk fıtrat üzere doğar. Sonra anne babası onu Yahudi, Hristiyan veya Mecusi yapar.”
(Buhari)

Hadisi şerifden de anlaşılacağı üzere islam fıtratı tertemizdir. Annenin ve babanın ruh dünyası tamamen çocuğun dünyası olur.  Annenin babanın gösterdiği pencereden izler dünyayı. 

Biri, ibn Haldun'a sordu: Çocuklarımızi nasıl terbiye edelim? ibn Haldun Dedi ki: Çocuklarınizi terbiye etmeye çalışmayın. Zira zaten size benzeyeceklerdi… Kendinizi terbiye edin yeter…
dedi.

Çocukların sahibi bizler değiliz bizler onların emanetçisiyiz. Vakti saati geldiğinde yuvalarından uçup gidecekleri unutmamalı. Bir çocuğun en güzel şeyi çocukluğa dair onun yüzünü güldüren anılarıdır.  Evdeki aldığı enerji ve sevgi onun yaşamındaki yakıtı olacaktır.  Aldığı sevgi kadar sevgi verecek,  gördüğü hoşgörü kadar hoşgörülü olacaktır bunu hatırdan çıkarmamak da fayda vardır.

Dokunmaktan korkmayalım çocuklarımıza bizler onlara dokunduğumuz ölçüde onlar kendi varlığını kabule geçecektir. Hayırdan çok evet  diyelim onlara ki onlarda insanlara olumlu bir tavır sergilesinler. 

Anneler ve babalar olarak bir gözden geçirelim kendimizi bedenen yakın olduğumuz gibi ruhende çocuğumuz ile yakınmıyız. Kıyafetlerinin kirlenmesinden korktuğumuz kadar ruhununda kirlenmesinden korkuyormuyuz?
Yeterli ilgi ve sevgiyi alamayan çocuklar dışarıda ararlar. 

Çocuğun senin bir aynan onda gördüğün olumsuz duyguların kaynağı sensin önce kendini rehabilite et.