Yaşam Amacıma Nasıl Ulaşırım?

Çocukluğumdan beri bu soruyu sorar ve araştırırdım.

1962 doğumluyum, çocukluk çağımın aşkı olan bir dizi vardı, “Uzay Yolu”.

Belki izleyip hatırlayanlarınız ya da büyüklerinden dinleyenleriniz olmuştur.

“Kaptanın seyir defteri” diye başlar.

Gemi de Spak var, kulakları kepçe, hatta bizim dönemin Spak kulaklı arkadaşlar a hitabet şeklimizin sebebi idi.

Bak şimdi kulakları çınlasın Bekir’i hatırladım.

Farklı kimlikler, farklı gezegenlerden, hatta her uğradıkları yerde farklı varlıklar vardı.

Evren ve var olan alemlerin varlığına inanıyordum, hala inanıyorum.

Allah’ım tüm bunları mutlaka bir şey için yaratmıştı, bu şey ne?

Her var olanın yaşam amacı ne?

Yaprak neye hizmet eder?

Hayvanlar neye hizmet eder?

İnsanlar benden farklı, her birimiz de bu fark olduğuna göre herkesin kendine göre bir yaşam amacı olsa gerek.

Çok şaşırırdım farklılıkları eleştirenlere.

Sonra bir baktım, bende bu farklılıkları sorguluyorum, ne yönde?

Neden insani duruş içinde değiller?

Zulüm niye var?

Savaşlar niye var?

Gibi limitsiz sorularım vardı.

Araştırmalarım sonucu her bir şey bir diğer şeye hizmet ediyor, yani bizler savaşlara şahit oluyorsak, makro bilincimizin bize geri bildirim mesajı şu idi “sevmeyi öğren, öğret, yayılsın, sevgi hakim olsun makro bilincimize”.

Savaş ı görüyorsak, sulh ile çözme yöntemi bulmalı en azından, bulanları desteklemeliyiz.

Rahibe Teresa’ya, savaş karşıtı bir dernek kuruyoruz, gel bize destek ol, demişler, Tereasa “herhangi bir şeye karşı destek vermem, barış yanlısı bir oluşum varsa veririm” demiş.

Bir yerde yanlış bir şeyler yapılıyorsa, buna çözüm olacak bir olgu, orada bir öğreti, sevgi ekimi, birlik desteği (olumlu olgular için) gibi çözüm bulmanın insani ve insanlık gereği arayış olduğunu öğrendim.

Geri başa dönersem, kendime hizmetle başlamaktan sorumluyum.

Kendimi anlarsam

Kendimi seversem

Kendime sahip çıkarsam

Kendimle yüzleşirsem

….

Sorumluluk listesi kişinin önem atfettiği kadardır, kendime duyduğum sorumluluk kadar başkasına, misal; çocuğuma sorumluluk duyabilirim, bilmediğim bir şeyi ne kadar anlayabilir, anlatabilirdim.

Beni sevebildiğim kadar birini sevebilirdim, kendimi sevmiyorsam çocuğumu sevmek kendimi kandırmak olabilir mi? Tam da öyle imiş.

Bende anladığım bir şeyi, başkasında anlayabilirdim (anlamadığımı ise yorumlamamaktan mesulüm).

Tüm bunları yoluna koyduğumda ise yaşam amacımın şekillendiğini, “insanlığa hizmeti” idrak ettim.

Yolumu nasıl şekillendirdiğimi yazılarımda anlatıyorum.

Kendimi, yabancı imiş gibi gözlemleme konusunu anlatmaya çalışacağım bu gün.

Zaman zaman biri ile konuşurken, kendimi yabancı imişim gibi gözlemlerim, bunu yapmak pratik ister tabiiki.

Duygularımı kabul etmek

Kaçmamak

Özgürce tanı koymak

Bu süreç bana beni çok güzel izah ediyor.

Canımı acıtan kişi ile konuşurken, bazan kendimi izlemekte objektif olamıyorum, üstüme de gitmiyorum, konuşma sonrası: o duyguya sebep temel kayıt ne onu arıyorum, bulduğumda ise ilk meditasyonda yada eductor e girip; travma yada karma çalışması yapıyor, akabindeki konuşmalarımda kendimi gözlemlemeye devam ediyorum.

Öyle ya, ömrümün büyük kısmını bu duygularımdan kaçıp, onlara birer bahane bulup kendimi avutuyordum, e artık bu böyle gitmeyecek diye yola çıkmış biri gereğini yapmalı deyip sorumluluğumu alıyorum.

Allah yar ve yardımcımızdır, bunu taa derinlerden bilir, onun bana verdiği desteği örnek alarak kendime destek olma yollarıma yönelirim.

Sağlıcakla kalınız

Ümit Sağlıcak