DENGE

Almak hep zor geldi bugüne kadar bana.
İstemek,
İhtiyacı olmak,
İhtiyacımın olduğunu kabul etmek,
Eğdi başımı.
Her neye ihtiyacım varsa,
“Buna ihtiyacım var.” demek,
Hep acıttı canımı.
Utandırdı beni.
Eksik ve aciz hissettirdi bana kendimi.
Bunu hak görmedim kendime.
Vermek ise hep kolay geldi bana.
Bol bol vermek,
Eksile eksile versem de,
Mutlu oldum yine de.
Ya da öyle sandım.

Yunus Emre dizisinde Aynalı’nın da dediği gibi:
“Olanlar oldu, ölenler öldü.”
Neler oldu?
Bugün durum nedir?
Öğrendim ki:
Vermek insanın eril tarafı,
Almak dişil tarafıymış.
Bir dişil olarak eril enerjin,
Ya da bir eril olarak dişil enerjin yüksekse,
Hayatının bütün dengesi bozulurmuş.

Çok verince alamaz,
Çok alınca veremezmişsin.
Aslolan dengeymiş hayatta,
Her şeyde olduğu gibi alma ve vermede de.
Dengeni bozduğunda da hakkını da alamazmışsın.
Alınan verilen şeyler ne peki?
Sevgi, ilgi, emek, zaman, yardım, para, hak,
Aklınıza ne gelirse.
24 Eylül 2022’de Kuantum eğitiminde Şebnem Tacigut,
Herkesin içindeki Hak parçasına binaen:
“Herkesin hakkını gözettiniz, hak yemekten korktunuz,
Ya sizin hakkınız?
Siz bugüne kadar hep kendi hakkınızı yediğinizin,
Kendi içinizdeki Hak parçasına haksızlık yaptığınızın farkında mısınız?”
Diye bas bas bağırdığında,
Suratıma yedim tokatı!
Benim bir hakkım mı var?
Benim içimde bir Hak mı var?
Yani ben kendime haksızlık yaptığımda ki yaptım,
Bunun da mı hesabını vereceğim?
Bir ben mi var benden içeri?
Varmış.
Bende de varmış, sende de varmış.
İçerde maruz kaldıklarından rahatsız bir ben varmış.
İçerde kırmadan kırılmadan,
Ne yaşarsan yaşa,
Nasıl yaşarsan yaşa,

İstediğin gibi olsun ya da olmasın,
Dengeyi bulup,
Sana hakkını teslim etmek isteyen bir ben varmış.
Yani özüm.
Yani Hak’la bağlantım.
Bugüne kadar görmediğim,
Göremediğim,
Görmezden geldiğim,
Nefsimin ortalığı karıştıran sesinden,
Duymadığım,
Duyamadığım,
Özüm.
“Özür dilerim,
Seni duyamadım,
Seni göremedim,
Çok beklettim belki kusura bakma!
Eğledi beni biraz hayat.
Ama bak geldim,
Buradayım.”
ELİF YERSEL