ÇOCUĞUM OLMASIN BENİM!

-Ben kendimi koruyamadım çocuğumu hiç koruyamam.
-Ben kendimi sevmedim çocuğumu nasıl seveyim?
-Ben bilmiyorum çocuk nasıl olunur?
-Onlarla ne yaparım?
-İstemiyorum.
-Yapamam.
-Ben bakamam onlara, beceremem.
-Çocuğum olmasın benim!
Hayır bunları ben söylemedim asla.
Belki içimden geçirdim belki geçirmedim hatırlamıyorum.
Çocukluğunda taciz yaşayan bir kadının yani benim bilinç altı kayıtlarım bunlar.
Beş sene çocuk istemedik, şimdi anlıyorum ki bahanelerle zaman kazanmışım.
Beş sene de uğraştık, olmadı.
İkinci tüp bebekle oğlum dünyaya geldi.
Beş sene neden istemedim ve sonra da neden olmadı?
Bilinçaltım izin vermeden, razı olmadan çocuk sahibi olabilir miydim?
Olamadım da zaten.
Bedenim engel oldu anne olmama.
Bedenimin de suçu yoktu ki bilmeden verdiğim kararları uyguluyordu sadece.
Pekiii sonra ne oldu da, oğlum dünyaya geldi?
Babam öldü.
Ani bir şekilde kalp krizinden.
Bütün dünyam alt üst oldu.
İşte bu kaybın sonrasında bende neler oldu şu an tam olarak bilemiyorum.
Belki bu kaybın ardından, tutunduğum dal gittiğinden tutunacak bir dalım olsun istedim.
Babam ölünce yıkıldım kaldım çünkü.
Arkamdaki dağlar gümbür gümbür yerle bir oldu.
Annem ve kardeşimi toplamak için ayakta kalmaya mecburdum.
Sonra kalktım ayağa güçlenerek.
Belki düşünmüşümdür, bu acıyla başedebildiysem eğer anne de olabilirim.

Yapabilirim yani.
Oldum da şükürler olsun hem de iki kez.
İkinci çocuğumu yani kızımı bebekken evlat edindim.
Onu yürekten öyle bir aşkla istedim ki önümde açıldı bütün yollar ve bir senede kızımı kucağıma
aldım.
Bir kız çocuğunu neden evlat edindiğimi çok sonra anladım.
İçimde büyüyemeden kalan yaralı çocuğu yani beni onunla büyütmek için.
Belki yol göstersin bana diye.
Belki de onunla geçsin istedim yaralarım.
Belki de hepsi.
İPEK BÖCEĞİ