Bilinçaltı Korkularının Başarıya Dönüştürülmesi

Bilincimle yapmayı düşündüğüm bir konu için , bilinçaltımla işbirliği yaparım. Bunu genelde otomatik yaparız. Bu işbirliğinin benim için en verimli olmasını nasıl sağlayabilirim? Aldığım kararın yapılandırılması için bilgi, veritabanı gerekiyor ya, öncelikle bilinçaltımıza ulaşıp tecrübelerimizden yaralanıyoruz. Tecrübemizin bu güne taşınıp bize hizmet sunmasını istediğimizden, birebir aynısını yapmayı tasarlıyor olabiliriz, lakin bu tecrübenin bu güne yansıması ne? Olumlu mu, olumsuz mu?

Genelde olumsuzları hatırlayıp, vazgeçme eğiliminde bile olabiliyoruz, öyle ya bilinçaltı hep olumsuzları hatırda tutuyor. Peki atılım yapmayı düşünüyorum, geçmişimde olumsuz deneyim var, yapmayım mı bu atılımı? Hayır, bilakis yapma, yapabilme insani güdümüzü kullanmayı anlatmaya çalışacağım.

Bilinçaltımızın hep olumsuzları hatırlamasının sebebi “korkularımız”. O vakit ilk iş: Korkularla yüzleşmek, nötrlemek,yerine olumlusunu koymak. Bu aşamalardan sonra zaten, atılımda  ve tecrübelerimizi kullanmada cesur oluyoruz. Buyrun, cesaretle adım atmayı da bilincimize kaydettik bu şekilde.

Tecrübemden bahsedeceğim yine. Daha refah yaşayabileceğim, bir mahalle ve  insanlar ortamı dilerdim. Bunun için öncelikle yaşam arkadaşımla hem fikir olmadığımızı bildiğimden bu alanın özgürleşmesi gerekiyordu, aynı fikirde değildi  üstelik bunu gündeme getirmek dahi bir sürü huzursuzluğa yol açıyordu, o kadar çok fikir ayrılıklarımız vardı ki, çocuklarımın benim ve sosyal yaşamı konusunda dahi, neyse uzun lafa gerek yok, niyetimin halis olduğunu, önce ben sonra Allah biliyor, öyle düşünvelerimde ve isteklerimde evrensel etik değerlere aykırı şeyler yok, misal hırsızlık yok, namussuzluk yok, kendimi biliyorum, tabii bu ayrılıklar öncelikle reel ayrılmayı getirdi, en iyi oyun kurucu Allahtır gerçekten.

O yaşlarda ev satın alabilmek, yani krediye başvurabilmek için kağıt üzeride (tabii ki mahkeme de ) boşanmak gerekiyordu, o günlerin bu günleri hazırlayacağı nı aklım dahi almazdı, tekrar ediyorum “halis niyet”. 10 sene kadar sonra yaşamımızı ayırma kararını almıştım, bu seferde bu yaşta iş bulamıyordum, birsürü borç.Sanırım 3-4 sene kadar sonra idi kızım ve eşi ile birlikte yaşamaya başladık(benim evde), bu topu topu 1 sene sürdü. Bu 1 sene içerisinde bir mucize yaşadım, sağolsun damadımın da katkısı ile. Oturduğum evi bir bankanın inşaat şirketi satın almak istedi, satmayı istemiyordum çünkü, satacağım fiat a alacağım yeni yer beni açılıma, ideallerime taşımayacaktı(inşallah bir ara ideallerimden de söz ederim) yani yetersiz bir rakamdı.

Emlakçı 2-3 defa geldi, kabul etmiyorum tabiiki, damadım  eski emlakçılardan bana bir öneri getirdi, “bırakalım gelsin gelsin gitsin, bu esnada fiat yükseltecektir”.

-Hadi ya gerçektenmi?

-Yaşayalım görelim.

-Tamam.

Gerçekten, tam 1,5 sene geldi, geldi gitti.

Sonuçta, evimin ederinin tam 3 mislini önerdi ve kabul ettim. Şükürler olsun artık ışığını görebiliyordum. Tabii ki korkularımın üzerine gitmenin tüm yöntemlerini kullandım. Bunlar hangi korkularımdı: ''Yapamam, Fransızcam yetersiz, yüzüme gözüme bulaşırsa değersizlik, aidiyet arayışı.''

Tüm bunları pratikte yaşadım, akabinde öğretimi alıp tekrar etmemeye baktım, tabii ki kendimi motive dedecek şeyleri de aradım ve buldum, öyle ya destek çıkacak hiiç kimse yok Allah'tan başka, çocuklarım sağolsunlar aynı benim gibi kısıtlayıcı değil özgürce fikirleri yaşamaktan yana olduklarından, ellerinden gelen desteği verdiler, Allah her daim yollarını açık etsin, bu yolda yapamazsın, edemezsin, yok bu böyle olmaz  diyenlerden de  Allah razı olsun, bu türlü uyarıları bir müddet dinler uygular ve  yerinizde hep tekrar da kaldığınızı görünce gerçekten motive kaynağı olduğunu da keşfediyorsunuz, öyle ya dediğini yaptım yol alamadım, kendi idelimi denemeliyim dedim ve orada hakikaten hak desteği gördüm.

Belkide  bu tür uyaranlara kızmakta kalsa idim, o alanda oyalanıyor olurdum hala. Ne demiş: Akıl verdik kullanmaz mısınız?