ANNE BAĞI

ANNE BAĞI

Ramazan dediğimizde benim aklıma gelen hemen bütün dünyanın bir araya gelmesi, telepatik olarak birbirimize bağlanmamız, duygusal olarak birbirilerimize dua ve sevgi gönderiyor olmamız.
En önemlisi de bayram yaklaşırken annemin evlatlarını bekliyor olmasıydı. Ramazan on beşi geçtikten sonra annem canım annem aramaya başlar. “Alo, Şemsi ne yapıyorsun geliyorsun değil mi?” ”Daha on gün var anne inşallah herhangi bir şey olmazsa geliyoruz.” Arkasından Mehmet, onun arkasından Emine derken onu bir heyecan kaplardı. Hatice ve küçük kardeşim Salih annemle aynı kasaba da oturuyorlar. Gün gelir bayrama, arife olur tekrar sıradan herkesi arattırır babama, kendisinin okuma yazması yoktur o akşam artık babam telefon trafiğin de dir.
Artık anneciğim erkenden kalkmış yemekleri sıralamıştır bile, mutfakta yaz kış hiç kaldırılmadan bir köşede kurulu duran kuzinenin üzerine yemekleri o da görevini yapıyor mis gibi kokan yemekler üzerinde sıcacık duruyor. Kendi  kendine konuşur Mehmet tarhana sever, Şemsi ayırt etmez, Emine suböreği, Hatice yaprak sarma, Salih baklava gelinler de ayrı ayrı sıralanır. Tarhana, nohut, tavuklu pilav, yaprak sarma, suböreği, baklava, hoşaf, meyveler hazırdır artık. Yol gözlemeye başlamıştır erken giden o gün annemin gözdesi olmuştur. Bir de annem her sene bayram gecesi iftarda, bir akrabamız in oğlu vardır ona der ki bu gece bizde Kuran okur musun oysa babam hatim tamamlamıştır hocadır da neyse o kişi de gelir.
Akşam oluyordur herkes gelmiş masalar hazırlanmış mis gibi kokan yemekler sokaktan  koklanır. Evde bir huzur bir mutluluk anlatamam canim anneciğim gülüşünü, mutluluğunu, o hasta bedenindeki sağlığı evlatlarının evin içindeki  o doyurucu huzuru, o mutluluk kokusunu içimize çektikçe çekiyorduk. İyi ki de o günleri  yaşatmış annem bizlere, (dokuz yıl oldu annem  rahmetli olalı, biliyor musunuz biz annemden, sonra öyle bir güzellik yaşamadık.) Ezanı dinleyin iftar oldu mu sorusu sık sık soruluyor gürültüyle birbirlerine kavuşmuş çocuklar ya soruyu duyuyor ya da duymuyor coşkuyla birleşmenin tadını çıkartıyorlardı. Az sonra Allahuekber sesi duyuldu minarelerden çok güçlü geliyordu ezan sesi çünkü  camii bize çok yakındı oruçlar açıldı, yemekler yenildi, kuran okundu âmin denildi şükürler olsun. Böyle bir önceki senelerde ki i aynı böyle bir arifeyi bayrama bağlayan gece  yine aile toplanmış bu sefer daha  kalabalık  komşular ve  sülale büyük bir iftar açılıyordu. İnsanlar bu huzurun ortasında çoktan birbirlerini görmemiş böyle güzel bir gecede bir araya gelmişler kendilerini sohbete kaptırmış Kenbir yandan da ezan takip ediliyor. Dışarıda bahçede kahkalarla anın tadını çıkartan çocuk gurubu oyun kurmuşlar onlarda iftarı bekliyor  içlerinden birisi birden ezan okumaya başlıyor. İçerden ezanı takip edenler  o sesi duyduklarında hiç tereddütsüz ezan okundu iftarını açabilirsiniz diyor iftar açılıyor. Yemekler yenilmeye başlıyor ki  camiden gerçek ezan okunuyor. Oda ne diyor müftü Allah rahmet eylesin akkuş müftüsü de iftardaydı. Olanlar anlaşıldı tüh dedi müftü herkesin orucu zayi oldu. Arkadaşlar yapacak bir şey yok böyle olması gerekiyormuş hayırlısı olsun dedi. Hafif bir gülümsemeden sonra yemeğe devam edilmişti.
Fark ettim ki Ramazan'ın tadının olmayışı, yemeklerin güzel kokmayışı  kardeşlerin bir araya gelemeyişi annemin olmayışı  imiş. Bizlerin o kadar çok bahanelerimiz varmış ki onlar öncelikli oldu ve uzaklaştık. Evlatlar annelerine göbek bağı ile bağlı olduklarını şimdi daha çok anlıyorum, anne sevgisinin her zorluğu aştığını gördüm geride kalan bu güzellikler için insan çok şeyler feda eder. Kaybettikten sonra anlaşılıyor gerçek kıymet ama bazı kayıpların telafisi yok. Çok şeylere keşke dememek için anı iyi yasamak lazım Canım annem yerlerin cennet olsun rabbim sen razı olsun. Allah'a  emanet ol.
DUSOD Nefes Akademisi’nin değerli hocaları sayesinde artan farkındalıklarımızı net yakalamaya çalışıyor, daha mutlu bir yaşam nasıl olur ve yaşanır şükürler olsun ki görebiliyoruz. 
Hoşça kalın.
Dusod Nefes Akademisi Bireysel Nefes Koçu
Şemsi Aydın