Bir gün danışanım can havliyle beni aradı ve başladı ağlamaya.
Önce ağlamasına izin verdim.
Seni dinliyorum dedim.
Hıçkırmaktan cümleler anlaşılmıyordu, zorlanarak;
Beni aldattı... diyebildi ve tekrar ağlamaya başladı.
Eşi onu aldatmıştı. Onun için zor bir durumdu.
2 çocuğu vardı ve eşini çok seviyordu.
Duygularını ifade etmesine ve empatik bir şekilde dinlemeye devam ettim. O an ona yapacağım en güzel şey dinlemekti. Yanında olduğumu hissettirmekti.
Ertesi gün hemen seans yaptık.
Ona sorduğum ilk soru şuydu?
Ağzından çıkan sözlere dikkat ediyor musun?
''Nasıl yani?'' dedi.
Filmi geri sar ve bak dedim.
Birilerini kınadın mı? Yadırgıladın mı? Büyük konuştun mu?
Biraz düşündü ve çok geçmeden
''Aman Allah'ım!'' dedi.
Ben son bir ay içinde tam 3 kadını nasıl bu adama katlanıyor diye kınadım, kızdım ben olsam katlanamam dedim.
''Ben ne yapmışım!'' dedi.
Bilinçli zihni ile hatasını farketti ve o an tüm söylemlerini iptal ederek kınadığı herkesten içsel olarak özür diledi ve helalleşti.
Evet farkında olmadan söylediklerimizle kendi kaderimizi kendimiz yazabiliriz. Hem de ağzımızdan çıkan sözlerin dönüp dolaşıp bizi bulacağını düşünmeden.
Peygamber Efendimiz buyururlar ki;
"Kınamayınız, kınadığınız şey başınıza gelmedikçe ölmezsiniz."
Siz siz olun
Kınamayın,
Yadırgamayın,
Yargılamayın,
Yorumlamayın
Ve büyük konuşmayın.
Size bir de temizleme niyeti bırakıyorum;
"Bilerek ya da bilmeyerek bugüne kadar hayatımı zorlamış ya da zorlayacak tüm sözlerimi, davranışlarımı geri aldım iptal ediyorum. Her kimi kınadıysam, yargıladıysam, yadırgadıysam, yorumladıysam ve büyük konuştuysam hepsinden tek tek özürdiliyorum. Bir daha yapmamaya niyet ediyorum. "
Ülkü NAZLIM 
