YÜZLEŞME

Eleştirildik,
Yargılandık,
Suçlandık,
Beğenilmedik,
Takdir edilmedik,
Ağzımızla kuş tuttuk,
Beklenilen kuşu tutamadığımız için
Kuşun esamesi okunmadı.
Avucumuzda öylece boynu bükük kaldı.
Onaylanmadık.
Fedakarlık iyidir dediler,
Vere vere kalmadık.
Kaldık ama pek çok kez tek başımıza kaldık.
Tek olma sakın
Kurt kapar dediler, inandık.
Ama ile biten cümleler gibi, aman yarım kalmayalım,
Bari yarım yarım birleşelim tam oluruz dedik,
Yok o da olmadı.
Ya tutamadık kaydık gittik elimizden,
Ya yüreğimiz acısa da kanasa da
Tutunduk bırakamadık.
Ama tam da birleşemedik.
Birleştik sandığımız yerlerden
Sızdık hep dışarıya.
Aktıkça azaldık.
Yanlışlarımızı bile bırakmak istemedik
Arkadaş yaptık yalnızlığımıza.
Sevilmeden sevmeye kalktık.
O da olmadı üzerimize,
Omuzlar dar geldi

Nasıl çıkaracağımızı bilemedik.

Pek çoğumuz, sevilmemiş bir kuşağın çocuklarıyız.
Sevilememiş anne babaların,
Sevilememiş çocuklarıyız pek çoğumuz.
Saçını süpürge etmekten, sevmeye imkan bulamamış anne babaların,
Tertemiz çocuklarıyız pek çoğumuz.
Neden sevemediğimizi anlamak için,
Neden sevilemediğimizi anlamak zorundayız.
Anlamalıyız ki kendimizden başlayarak
Bizi sevemeyenleri önce biz sevelim.
Bırakalım asla veremeyecekleri sevgiyi beklemeyi.
Anlayalım ki
Neden eleştirdiğimizi
Neden yargıladığımızı
Neden hep suçladığımızı
Neden şükretmediğimizi
Neden mutsuz olduğumuzu
Nedenlerimizi bulalım.
Bulalım ki yaşadığımız bu şey çıkmaz bir yol değil
İçinde kendimizi bulduğumuz bir cennet bahçesi olsun.
Olsun ki
Böyle gelen, böyle gelmiş olsa da
Böyle gitmesin.
Zinciri biz kıralım.
Zaten inceldiği yerden kopacaksa
Biz koparalım ki savrulan uçları elimizde kalsın.
Kalsın ki
Eğri büğrü de olsa
Biz birleştirelim onları deneye deneye.
Varsın hata yapalım

Varsın çok güzel olmasın
Yeter ki denemeye mecalimiz olsun.
Olsun ki eğri büğrü de olsa zinciri birleştiren sevgi olsun.

Peki şimdi ne olacak?
Hayatımız böyle mi devam edecek sevemeden?
Edebilir mi?
Artık edemez bence.
Bunları yazdıysak
Denk geldi isek bir yerlerde bu dizelere
Biraz acıdıysa yüreğimiz bunları duyunca
Aman deyip geçsek de
Geri döndüyse ayaklarımız
Böyle devam edemeyiz.
Çünkü rahatsızız.
Kendimizle mücadele içindeyiz.
Yaradan’la mücadele içindeyiz.
Hayatla mücadele içindeyiz.
Yorgunuz.
Korkuyoruz.
Öğrenmek istiyoruz,
Ama direniyoruz.
Ne yapacağımızı bilemiyoruz.
Mesele konunun özüne geliyor,
Her şeyin başladığı ya da başlayamadığı ya da yanlış başladığı yere.
Anneye babaya,
Sevgiye…
Haydi bir cesaret!
Kendimizi şaşkına çevirecek,
Belki utandıracak soruları sormalıyız aynanın karşısında.

Ters düz etmeliyiz kendimizi
İçimizi dışımıza çevirmeliyiz
Aydınlatmalıyız karanlıklarımızı,
Gözümüz kamaşsa da.
Dile getiremediklerimizi
Dökmeliyiz dilimizden kendimize, kimseler duymadan
Yaka yaka da olsa.
Yakmalı ki yaramız şifa bulsun.
Çünkü bu yarayı ancak biz iyi ederiz.
Biz bizeyiz şunun şurasında
Yargılamaya gerek yok birbirimizi
Ben de olan sende de var rengi başka olsa da.
Yargılandık zaten bugüne kadar
Yeter da artık.
Birbirimizin yanında olalım kafi.
Tamam bu yol tek yürünüyor ama
Varlığımız güçtür birbirimize.
Desteğimiz ümittir birbirimize.
Önce candır tamam ama
Canandır canın varlığını anlamlı kılan.
E gelsin sorular o zaman:
Sevgi nedir?
Bizi sevemeyenleri biz nasıl severiz?
Sevilemeyen anne babalar olarak bizler çocuklarımızı nasıl severiz?
Sevilememiş insanların büyüttüğü bizler, sevmeyi nasıl öğreniriz?
ELİF YERSEL